ÇÖPE ATMAK MI, ONARMAK MI?

Okuduğum bir kitapta yaşlı bir çifte nasıl altmış beş yıl evli kaldıklarını sormuşlar. Yaşlı çift "Bizim zamanımzda bir şey kırıldığında çöpe atılmazdı,tamir edilirdi. Bu yüzden." cevabını vermiş. Zamanımızın sorununun tamir etmeden çöpe atmak olduğu vurgulanıyordu yazıda.

Bu ne kadar insan tarafından sorun olarak algılanır bilinmez ama genele bakıldığında tamir etmekten yana olan insan sayısı gerçekten azınlıkta. 

Somut, soyut fark etmeksizin çöpe atıyoruz.

Belki uğraşmak istemiyoruz, belki uğraşsakta eski düzeninin tutmayacağını düşünerek koyveriyoruz.

Bakıldığında çöpe atmayı daha kolay görüyoruz çünkü olumsuz bir sonucu olabileceğini göz önüne alıp yıpratıcı bir uğraşa son verdiğimizi düşünüyoruz.

Ancak çöpe atmayı bu kadar basite indirgemek doğru olur mu?

Kırılan şeyleri basite indirgemeden uğraşlarımızı az ve çok diye nitelendirip kırılan şeyin üzerine çaba göstermeliyiz; onarınca düzelme ihtimali yüksek olana çok, düzelme ihtimali düşük olana ise az.

Hem bizi yıpratmaz, hem de denemiş oluruz.

Kırmayı daha basit, onarmayı daha zor bir eylem olarak algılıyoruz. Fakat algı yenilemek gerekir.

Daha az kırsak mesela? Elimizdekilerin kıymetini bilsek. Kırılmamaları için çabalasak, kırıldıklarında ise onarmaya çalışsak çok daha güzel olmaz mı her şey? 

Bu başlık altında çözümleyebileceğimiz iki yolumuz var.

Birincisi uğraşmaya gerek yok; ikincisi ise uğraştım, denedim ve olmadı. İkincisi çok daha kıymetli.

Umarım ikinci yolu seçip kırılan şeylerinize az ya da çok emek verip onarma yolunu denemeden çöpe atmazsınız.

Çünkü hiçbir şey uğraşılmadan doğrudan çöpe atılacak kadar değersiz değil.

Umarım kırılan şeylerinizi sizi yıpratmadan onarırsınız, onaramazsanız da yerine gelen şey öncekiden daha iyi olur.       

(Yazıyı sınırlandırmak istemediğim için kırılan ya da kırdığınızı "şey" kelimesiyle tanımladım. Kırıklarınızla bağdaştırıp "şey" kelimesinin yerine somut, soyut bir kelime koyabilirsiniz. İyi okumalar, beğenmeniz dileğiyle.)