One Battle After Another: Yoldaşlar, Kovalamaca ve Üç Saatlik Devrim

Günümüzün en iyi yönetmenlerinden Paul Thomas Anderson’un One Battle After Another’ı muazzam oyunculuklar ve Donald Trump dönemine getirdiği ağır eleştirilerle dikkatleri üzerine çekiyor.

Son birkaç hafta içerisinde önce biletlerin iki günlüğüne 80 TL’ye satışa sunulması, daha sonrasında ise ülke genelinde Çarşamba günlerinde bilet fiyatlarının 120 TL’ye kadar inmiş olması ülkemizde ölmekte olan sinema salonlarını biraz olsun canlandırmış görünüyor ve bana kalırsa bu durum devam edebilir. Durum böyle olunca son zamanlarda evde sıkılmamak adına sürekli sinemaya gitmeye başladım ve yalnızca birkaç hafta öncesinde izlediğim Life of Chuck’ın üstüne vizyondan kaldırılmadan Savaş Üstüne Savaş(One Battle After Another) isimli filmi de seyredeyim dedim. Başlangıçta yalnızca oynadığı hemen her film mükemmel olan Leonardo DiCaprio’nun başrollerinden biri olması ve yönetmeni Paul Thomas Anderson ile dikkatimi çekmeyi başaran bu filme, bilhassa devrimci ruha sahip biri olarak aşık olduğumu rahatlıkla söyleyebilirim. Zira film harika aksiyon sahneleri ve kara komedi barındıran bir gerilim olmanın yanı sıra, başta Donald Trump’ın icraatları olmak üzere dünyadaki tüm ırkçı politikaları adeta tokatlıyor.

Anarşizmi ve gençliğin devrimci ateşini seyirciye sonuna kadar hissettiren filmin başrollerinde Leonardo DiCaprio ve Sean Penn’in yanı sıra Teyana Taylor, Chase Infiniti ve Benicio del Toro da dikkat çeken isimler arasındalar. Bu isimlerden özellikle DiCaprio ve Sean Penn’in oyunculuklarına hayran kaldığımı ve hatta Sean Penn’in Oscar adaylığına kesin gözle baktığımı söyleyebilirim.

ABD- Meksika sınırındaki göçmenlerin hapsedildiği Colonel Steven J. Lockjaw(Sean Penn)’ın yönettiği bir askeri toplama kampına French75 isimli eli silahlı radikal devrimci bir grubun baskınıyla açılıyor film. DiCaprio’nun karakteri Bob Ferguson ve Taylor’ın karakteri Perfidia Beverly Hills bu devrimci grubun üyelerinden yalnızca iki tanesi. Sonrasında Perfidia’nın önce büyük bir hata yaparak Steven Lockjaw’dan hamile kalması fakat Bob Ferguson’ın doğan çocuğu kendi çocuğu sanması, Perfidia’nın bebeği babasına bırakıp evi terk etmesi ve en sonunda Perfidia’nın tanık koruma programıyla arkadaşlarına ihaneti ile devam ediyor film. Filmin geriye kalan büyük çoğunluğu ise ilk olayların 16 yıl sonrasında geçiyor ve biz seyirciler babanın, kızın ve elbette esas baba olan Colonel Lockjaw’ın geçmişleriyle hesaplaşmalarına tanıklık ediyoruz. Tüm bu olay örgüsünü izlerken harika çekilmiş arabayla kovalamaca sahneleri, biraz az olmakla birlikte kara-komedi örneği olan sahneler ve bitmek bilmez aksiyon filmin süresi olan 2 saat 50 dakika boyunca zerre sıkılmamamızı sağlıyor.

Ben bu filme gitmeden önce yönetmenin yalnızca bir filmini izlemiştim ve o film Anderson filmlerinin en sönüklerinden biri olarak görülen Licorice Pizza’ydı. Bu filmi izledikten sonra şunu söyleyebilirim ki o film gerçekten One Battle After Another’la kıyaslandığında hiçbir şey. Bu film bana kalırsa tam bir başyapıt ve belki de bakarsınız Oscar’ı dahi kazanabilir. Film ayrıca politik ve eleştirel filmlere olan açlığı da çok sağlam şekilde doyurmayı amaçlıyor. Kendi adıma bütün filmlerin ve genel olarak sanat olduğu iddia edilen her şeyin mutlaka sosyolojik ve politik anlamda bir karşılığının olması gerektiğini savunurum ve bunu seyirciyle bağ kurmak adına olmazsa olmaz olarak görürüm. Bu filme en çok bu yüzden aşık olduğumu söyleyebilirim.

Sonuç olarak; One Battle After Another pek alışık olmadığımız bir şeyi, popüler kültürün merkezi Hollywood’a devrimci ruhu taşımayı başarmış görünüyor. Her ne kadar kapitalizme karşı olmasa da bu filmde Paul Thomas Anderson bizi devrimci ruha doyduruyor. Filmdeki devrimciler bizlere 68 kuşağının devrimcilerini; Deniz Gezmiş’i, Dev-Genç’i, Dev-Yol’u ve nice yüce gönüllü kahramanları hatırlatıyor. Devrimci yoldaşlar geri dönüyor… Tek fark bu kez Dolby Surround’da olmaları. Viva la Revolution!