Yas Tutmak ve Hayata Devam Edebilmek Üzerine

Hayat döngüsü birbirini takip eden süreçlerden ibaret görünen basit bir şey gibi gözükse de herkeste farklı şekilde kendisini tamamlıyor.

Bu yazıda oldukça zor bir süreci yani yas tutmayı kişisel düşüncelerimle kısaca anlatmaya çalıştığım için bahsetmesi güç bir konunun üzerinde duracağım. Fakat kendimize hayatta her zaman devam edebileceğimiz farklı yolların olduğunu hatırlatmamız gerektiğini düşünüyorum.

Yakınınız olan birini kaybettiğinizde içinde bulunduğumuz durumu anlamakta zorluk çekeriz çünkü zaman kavramı artık önemini yitirmeye başlar. Kaybı öğrenme anı ve peşinden gelen boşluk hissi sizi baştan aşağı bir sarmaşık gibi sarar ve olduğunuz yere çivilenirsiniz.

Kaybettiğiniz kişi sizin için ne anlam ifade ediyor, anılarınız nelerdi, neleri severdi ve nelerden nefret ederdi düşünmeye başlarsınız. Böyle bir süreç geçiriyorsanız kötü gününüzde yanınızda birçok kişi size destek olmak için bekler, teselli etmeye çalışır. Yas tutan birine dışardan tanıklık etmek en az durumun içinde olmak kadar zorlayıcıdır. Yine de destek olmak isteyen kişilerin varlığı, durumu hafifletmeye yardımcı olur, ne kadar hafifletebilirse tabi...

Günlük hayatınız ve alışkanlıklarınız yas ile değişir. Uyku düzeniniz farklı hale gelir, yedikleriniz içtikleriniz keyif vermez. Sadece size sıkı sıkıya sarılmış hüzün yanınızda yörenizdedir.

Yas tutmayı insanın omuzlarına binmiş olan bir gölgeye benzetiyorum. Üstünüze bir yük olur ama onun varlığını sadece siz bilirsiniz ve yalnızca belli şartlarda gözükür. İnsanın gölgesi onun karanlık bir izdüşümüdür, yas hissiyatı da bunun gibi karanlık ve boş bir benlik demektir bana göre.

Hayata nasıl devam edebileceğinizi sorgulama evresine gelene kadar yas ve hüzün üstünüzde bir baskı oluşturur. Zamanla bu baskı yerini daha hafif ve yine can yakan bir hisse bırakır, nasıl tanımlayacağımı tam olarak bilemesem de bu can yakan his insanın içinde ince ince sızlar durur.

Hayatta birçok olasılık var, önümüzde sayısızca yol, yanımızda bizimle bu yollara çıkabilecek insanlar... Kaybettiğimiz kişiler bizleri asla terk etmezler çünkü onları hep kalbimizde her zaman yanımızda taşırız. O kişilere olan sevgimiz onları hayatta tutar, fiziksel olarak var olmasalar bile. 

Yas tutmanın karanlığından da böyle çıkarız bence. Sevgi ile. 

Hayatımıza devam edebilme gücünü kaybedilen kişi için yas tutarken buluruz, yolda kaybolmuşken size ışık olan şey o kişiyi hep anılarınızda hatırlayacak olmanızdır.