3. Dünya Sineması

3. Dünya Sineması, yine aynı isimle adlandırılan 3. dünya ülkelerince bir başkaldırı aracı olarak sinemanın kullanılmasıyla ortaya çıkmıştır. Amaçları, özellikle sermayeden bağımsız, gerçek hayat hikâyelerinin yer aldığı, üretim, gösterim ve dağıtım araçlarının serbestçe dolaşımda olduğu bir sinema üretimidir. Dünyanın herhangi bir yerindeki sömürü biçimlerini eleştirmek amacıyla kullanılır ve bu yüzden de militan ve devrimci bir sinema pratiğidir.

İlk başlarda, Solanas ve Gettino’nun manifestolarıyla başlamış olsa da yalnızca Latin Amerika’da değil, tüm dünyada, özellikle Afrika, Filistin ve İran sinemasında etki bırakmıştır.

Hollywood ve bireysel Avrupa sinamasına karşıdır. Üçüncü sinema, sinemanın kişisel bir ifade aracı olduğunu kabul etmez ve yönetmen onlar için bir bütünün parçasıdır.

Üçüncü Sinemaya Doğru

Aslında, Glauber Rocha’nın, “Açlığın Estetiği” çoğu kişi tarafından 3.sinema manifestolarını başlama noktası olarak görülür. Rocha’ya göre film geleneksel kalıpların dışına çıkmalıdır. Açlık ve şiddet sinemaya yansıtılmalıdır çünkü bunlar gerçeklerdir ve sinema bunu göstermek için uygun bir yoldur. Ve bunun için ihtiyaç duyulan tek şey “elde bir kamera ve kafada bir fikirdir”.

Üçüncü sinema terimi ilk kez Solanas ve Getino’nun “üçüncü sinemaya doğru” manifestolarında kullanılır. Manifestoda Kızgın Fırınların Saati filminin gösterim sürecinden yola çıkmışlardır.

Godard'ın da dediği gibi "3. Dünya Sineması, sinemanın kalbidir."