Çürüyen Elmasların Şarkısı İhmalin Işıltısında Çöken Hayalet Gelecek

Şehir, bir zamanlar parıldayan kuleleriyle göğe meydan okurdu. Gökyüzüne kadar yükselen metal ve cam yapıları, güneş ışığını bir elmas gibi yansıtıyor, uzaklardan geçmişteki geleneksel bir uygarlığın sembolü gibi görünüyor. İnsanlar, teknolojik mucizelerle dolu bu şehirde yaşamaktan gurur duyuyorlardı. Her şey kusursuzca planlanmış, makineler insanların tüm ihtiyaçlarını karşılayacak şekilde programlanmıştı. Elde etmek için hiçbir çaba göstermeden yaşamak, bu parlak geleceğin sloganıydı.

Ancak bir gün, hiçbir şeyin özellikleri bile varmadan, bir dişler dönmeyi bıraktı.

Bu ilk ihmalin ardından bir diğeri geldi. Makinelerin soğuk düzeni, insanoğlunun ilgisizliğine dayanamaz hale gelmişti. Göz kamaştırıcı şehir,bir elmasın çatlaklarının ortaya çıkması gibi yavaş yavaş çözülmeye başladı. İlk başta sadece küçük sorunlardı; bir asansör çalışmıyor, bazı robotlar şarjla çalışıyorlardı. Ancak sorunlar büyüdü. insanların bilgisi yoktu, çünkü artık mevcut olan sistem birer yaygın olarak gelmişlerdi. Teknoloji onları rahat ettirmiş ve yeniden yaşamakta zorluk çekmişti, o nedenle hiçbir şey yapmamaya alışmışlardı.

Bir sabahın enerjisi kesildi. O kadar ani ve sessiz oldu ki, kimse ne olduğunu anlamadı. Makineler durdu, ekranlar karardı, kuleler sessizliğe gömüldü. Elektriğin geri gelmeyeceğini bilen kimse yoktu. İnsanlar, bu muazzam metal harikalarının ardındaki kırılganlığı hiç düşünmemişti. Göz kamaştıran bir gelin yerinde, bir anda bire unutulmuş, hareketsiz kalmış bir geçmişe sahip olmuştur.

Şehir artık bir harabeye dönüşmüştü. Zaman doğa, camların içlerinden sızmaya başladı. Yolları sarmaşıklar kapladı, metal yapılar yavaş yavaş oksitlendi. İnsanlar, ilk başlarda makinelerin geri dönebilmeleri için umuda olabilirler. Belki biri gelen sistem düzeldi ama kimse gelmedi. Göz kamaştıran şehrin üstündeki parlak ışıklar söndü, örneklerde olası bir geleceğin asla gerçekleşmeyecek vaatleri gibi.

Şehrin eski sakinlerinden biri, Lena, harabeler arasında dolaşıyordu. Yıllar önce burada çalışan bir mühendis olarak, bu teknolojinin harikasının her köşesini biliyordu. Ama şimdi, geride kalan sadece sessizlik vardı. Durdurulmuş fabrikalar, devasa boş binalar ve toprakla bütünleşen kuleler... O eski elmaslardan eser kalmamıştı. Lena, bir zamanlar bu şehirde inşaat yapan ve ona bakan insanların arasında bizzat yer aldığını belirtti. Gelecek o kadar parlak olan ki kimse varlıkları hayal bile etmemişti.

Ancak ihmalin, insanoğlunun en büyük düşmanı olduğunu anlamamışlardı. Sistem, insanların dikkati ve ilgisi gerekliydi; ama detaylardan bu sorumluluktan kaçmışlardı. Şimdi Lena, geçmişin yıkılışları arasında dolaşırken, bir zamanlar var olan ama hiçbir zaman tam anlamıyla gerçekleşmemiş bir geleceğin yansımaları içinde kaybolduğunu hissediyordu.

İleride, yarı yıkılmış bir kule dikkatini çekti. Kule hala göğe uzanıyordu, ancak metal yüzeyleri paslanmış, camları parçalanmıştı. Lena, geçmişin anılarını canlandırarak içeri girdi. Zamanında burada çalışan binlerce insanın adımları, artık unutulmuştu. Boş ofislerde, artık ihtiyaç duyulmayan makineler hareketsizdi. Bir masa üzerinde, hala açık kalmış bir dijital takvim vardı. Tarih, son enerji kesintisinin olduğu güne ayarlanmıştı. O gün, zamanın durduğu gündü. O gün, geleceğin olamayacağını anlamışlardı.

Lena, şehrin en yüksek noktasına çıkarak çevresine baktı. Güneş, ufukta batıyordu ve etrafındaki yıkıntılar, o eski elmas parlaklığından bir ışıltı bile taşımıyordu. İhmal, insanlığın inşa ettiği her şeyi sessizce yok etmişti. Ve şimdi, Lena'nın gözleri, hiç var olmamış bir geleceğin harabelerinde, geçmişin yankılarıyla dolu bu terk edilmiş dünyaya bakıyordu.

Belki de ihmalin en büyük gücü, fark edilmemesiydi. Bir dişli döndü, bir diğeri durdu; ama en sonunda, her şey çöktü.