Geçer

En ağır savaşlar kendi içinde verilendir. Sessizdir, görünmezdir, ama yıkımı bir ordunun geçişinden daha derindir. İçindeki her ses, her anı, her parça birer asker olur sana karşı; kimi susar, kimi bağırır, kimi ihanet eder. Sonunda herkes ölür—umut, çocukluk, sevgi, inanç… Geriye yalnızca sen kalırsın, bir enkazın ortasında, galip gibi ama mahvolmuş. Peki ya çıkamazsan? Peki ya o savaş seni de alırsa? İşte o zaman hiçbir mezar taşı anlatamaz yaşadıklarını. Çünkü sen bir mezara bile sahip olamazsın; kendine bile ait olamazsın. Savaş biter, ama savaşan kalmaz.

-Konuşalım mı? Seni çok özledim.

+ Konuşalım.

- İyi misin?

+ Bunu sorabiliyor musun?

- Kızma bana

+ Neden gidiyorsun? Neden gidiyorsun? Anlamıyorum.

- Hep gittim. Başka türlüsünü bilmiyorum.

+ Canım acıyor. Her gün öldürüyorsun beni görmüyor musun? 

- Geçer.

+ Ne zaman bu kadar acımasızlaştın?

- Hep geçti.

+ Çünkü sen hep gittin. Bu sefer beni canlı canlı yerin yedi kat dibine gömüp etimin parçalanmasını izliyorsun.

- Neden saldırıyorsun? Nefret ediyorsun benden.

+ Aptal. Nefretim sana değil kendime. Bunu hiç anlamadın. Sinirim, nefretim, kızgınlığım kendime çünkü bu acıya rağmen bir mesajın, sesini duyuşum acaba mı dedirtiyor bana. Bu yüzden nefret ediyorum kendimden. 

- Sadece düzgün bir veda istemiştim. 

+ Bana yaşattıklarını bilmiyorsun. Hiçbir zaman da bilemeyeceksin çünkü asla istemeyeceğim seni. Sensiz öleceğim bunu anladım. Sensizlikten öleceğim.

- Kırgınım. 

+ Kırgınsın çünkü kalamadın, çünkü savaşmadan teslim oldun. Ben buradayım hala, yıkılmışım ama buradayım. Sen kaçtın.

- Belki de kaçmak bir savunma şekliydi. Yoksa ben de paramparça olacaktım.

+ O zaman biz neden başladık? Neden hayaller kurduk? Bu sonu bile bile neden dokundun bana?

- Çünkü inanmak istedim. Belki bu kez olur sandım. Ama ben hep yarım kaldım, hep eksik…

+ Ve senin eksikliğini ben tamamlamaya çalıştım. O yükü sırtlandım, seni bütün yapayım derken kendimden geriye hiçbir şey bırakmadım.

- Bunu istememiştim.

+ Ama oldu. İçimde hala senin izlerinle dolu bir savaş alanı var. Her adımda kanıyorum, her gecede yeniden başlıyor savaş.

- Peki ya ben? Ben de savaşmıyor muyum sanıyorsun?

+ Hayır, sen savaşmıyorsun. Sen sadece kaçıyorsun. Kaçmakla savaşmak aynı şey değil.

- Belki de bu yüzden sana layık olamadım.

+ Bu savaşı birlikte kazanabilirdik. Her şeyi yapardım senin için ama sen düşmanı içimde bıraktın, kendin gittin.

- İçimde de bir mezar kazdım kendime. Her adımda senin sesin yankılanıyor. Ama ben cesaret edemedim kalmaya, çünkü… belki de sevilmeye layık değildim.

+ Hayır! Layık olmadığın şey sevgi değil, yüzleşmekti. En derin yaralarımı senin ellerin açtı ve sonra kanayan yerlerimi bile görmeden çekip gittin.

- Kendimi bildim bileli yıkılmamak için kaçtım. Ama senden kaçınca yıkıldım.

+ Keşke bu kadar geç fark etmeseydin. Keşke bir defa olsun “gitmeyeceğim” deseydin.

- Şimdi gitmeseydim, sana, bize daha çok zarar verecektim belki.

+ Artık daha fazlası yok. Artık zararın kendisi oldun.

- Bunu istemedim. Sadece huzur aradım.

+ Huzur bizken, savaşı seçtin. Şimdi ben bu savaşın ortasında sessizce ölüyorum.

- Dur… Bir ihtimal daha var mı?

+ Hayır. Bu savaşta bir kazanan yok artık. Sen mezarını kazdın, ben içine yattım.

- Dinle beni. Bu kaçışın başlangıcı çocukluğum. Her bağ kurduğum insan bir gün sırtını döndü. Sevilmek demek, terk edilmekti benim için.

+ Ve ben tüm bu kırıkları onarırım sandım. Seni ilk gördüğümde gözlerindeki boşluğa bakıp “ben doldururum” dedim. Dipsiz bir kuyu olsan da ben doldururum, doldururdum.

- İçimde hep bir çocuk ağladı, onu hiç duydun mu?

+ İçindeki çocuğu kaç kere güldürdük peki? Bunu da unuttun mu?

- Ve ben, her gidişimde sana biraz daha alıştım. Ama bu alışkanlık değil, bağımlılıktı. Zehirdik birbirimize.

+ Hayır. Zehir senin kaçışlarındaydı. Ben kalmaya razıydım.

- Ama savaş yorgunuyum ben. Kendimle, geçmişimle, sevdiklerimle… Hepsiyle.

+ Ve şimdi bir savaş alanında beni tek başıma bırakıp “yoruldum” diyorsun. Oysa ben seninle ölürüm sanmıştım.

- Belki de bu yüzden geri dönüyorum şimdi. Bir mezar taşına adımı yazmak için.

+ Geç kaldın. Her neyse başladığım yerde bitiriyor, kaldığım yerden gidiyorum. Artık ölüyorum.

Hoşçakal.