Persona

Nefret etmedim bugün, ama azaldı kinim. Ayna kırmışım bilmeden ve fark edince de bağladım tüm pisliğimi parçalarına. Ben iyi tarafı mıyım kendimin yoksa kokuyor mu ellerim sen çirkinsin diye? Ne zaman anlarım hangi taraftayım ve yakın mıyım sevmeye ya da daha da güzeli sevilmeye? Bir yatağa yattım ve bilmiyorum kimin, bembeyaz örtülerdeyim. Susma vakti bugün. Uyandıran, sorgulayan, öpen ve koklayan, derdini anlatan, farklı ve mutsuz olan, bekleyen ama istemeyen. Hepsi benim yanı başımda şimdi. Tek bir kelime duyabilmek için ve sanki dinlemiş gibi önceleri.

Bulut mu bu çarşaflar yoksa rüya mı, sessizim bugün kimsesizim. Yardım beklediğimi düşünenlere kapı gibi bir besteyim çalar çalar bağırırlar birbirlerine canları ne zaman isterse. Uyudum yalnızca ve telaşlandı akranlarım, sırf gülmedim diye gözlerime bakmadı çocuklarım. Ah o hiç doğmamış çocuklarım. Her birinize bir ağıt, yanaklarımda bir kesik.

Uyanan içimde o sabır, beklettim onu çok çok zamanlardır. Bilmeden ve önemsemeden hiç nerede, ne yapar bensiz. Yokmuşcasına ve kötü biriymişimcesine yaşadığım o hayatım. Bitmedi nefretim, nefret etmedim bugün ama azaldı kinim. Yeni aynalardan baktım beni ben yapmadan bana, tanıdım inanır mısınız. Anılarını dinlediğim o meçhul iyilerden daha iyi hissettim yarın.

Tükeniyor ömrüm ve ben gitmek istedim bu çarşaftan ilk defa. Açtım ağzımı, aklıma ilk gelen seni söyledim. Vaziyet alın geliyor tabutum, saçlarımı koklasın biri. Götür beni kaçma, yaşat beni.