Sınırda

Kendimden o kadar nefret ediyorum ki,

Kendimi sürekli hiç bulunmak istemediğim ortamlarda,

Hiç konuşmak istemediğim insanların arasında buluyorum.

Belki de kendimi böyle cezalandırıyorum. 

Yaşamı o kadar seviyorum ki 

Ağaçların yeşilini, rüzgarların süratini ha bir de kedileri…

Öyle ki bazen intihar düşüncesini aklım alamıyor,

Şaşırıp kalıyorum depresifliğe, melankoliye..

Şarap bile tatlı geliyor ekşitmiyor yüzümü.

Kendime olan saygım o kadar az ki, 

Bana acı veren herkesi hala hayatımda tutuyorum.

Söylenen sözler, uğranılan ihanetler bir özür ile unutturuyorlar kendini,

Yarası sürekli benimle kalırken yumuluyor gözlerim. 

Bazen o kadar iyi hissediyorum ki, 

Her şeyi yapabilecek kadar güçlü ve bir o kadar da özgüvenli… 

İmkansız diye bir şey kalmıyor ortada,

Her şey mümkün, ben ise her şeyim. 

Kalbim hızla atarken heyecanla dolaşıyorum,

Bir zamanlar kaçtığım yerlerde.

Öyle duruluyorum ki, 

Hiçbir şey hissedemiyorum sanki.

Kimim bilmem, 

Arayışımı ise daha fazla sürdüremem, 

Bazen diyorum sadece anlamlandırabilsem keşke

Kim olduğumu ya da ne hissettiğimi...