Tebessüm

Yitirdiklerimiz ile yaş alıyoruz.
İçimizde biriken gözyaşları ile.
Acıdan öleceğimizi düşünüyoruz.
“Kimse acıdan ölmez” miymiş?
Ya ölüm acıların birikmesinin sonucuysa bizim için?

En çok sevdiklerimiz, en çok incittiklerimiz hâlini alıyor.
Başkalarının hayalleri kendininmiş gibi davranan çocukların kalbi baltalanıyor. 

Eğer mutluluk yerine hüzünden ağlayacaksam,
Bu kadar da “hüzünlü olma” diyenlere inanacaksam,
Sanki halim varmış gibi yarınlara.
Bir de dönüp baktım, kaç yıl geçmiş
Tebessümümün ardından