Bir Annenin Sonatı

Eğer Hatice ezberlenmiş birkaç cümleden ibaret olmasaydı, ya da en azından duyduğunu gerçekten anlayabilseydi o zaman belki Nesrin birkaç cümle kurmak isterdi karşısına geçip,

Var mı halin anlatmaya kendini, dön oku ve parçala elimdekileri. İzler vardı, şimdi hepsi birer leke ve ellerinde katilin güller açar tanırım bu adamı. Umarım zaman barıştırır kibriyle kendini ya da olmuyorsa sonunda çaksın kibriti.

Küçüktüm, rüyalar görürdüm ve kocaman oldum değişenler binlerce sanki saçlarım kısaldı ve parmaklarım acımaya başladı, kabuslar var artık.

Düştü başıma taşlar, sus artık sus. Seni işaretledim, en çok gelen içimden bugün anlatmak derdini gördüğüm herkese ve gülmek ardından.

Küçüktüm, rüyalar görürdüm ve kocaman oldum değişenler binlerce sanki gözlerim küçüldü daha az görür oldum yalanları ve yumdum sıkıca umrumda olmadı acıyan kollar bacaklar.

En hüzünlü kısmı el ele atlattık, tokatladım gördüğüm her yerde seni ve düşünmeden çarptım duvarlara tıpkı yaptığın gibi beni.

Küçüktüm, rüyalar görürdüm ve kocaman oldum değişenler binlerce sanki vücudum gitgide kaybetti rengini. Yemyeşil oldu kulaklarım ve ellerim sapsarı. İnandım normalin bu olduğuna, gördüm zamanla sen de değiştin.

Ve hatta eğer yazarsam seni bir kez daha, kiraz bahçelerinden bahsederdim bıkmadan usanmadan. Biliyorsun, bugün son gün. Yarın ben büyüdüm ve sen öldün. Böylesi günlere uyanmak niyetinde değilim bir kez daha, üzmek istemem kimseleri ve duymayan da duymasın yarını, kaçmasın kaçmasın kaçmasın.

Küçüktüm, rüyalar görürdüm ve kocaman oldum değişenler binlerce sanki bitti mutsuzluğum, koydum kavanozlara ve açık bıraktım ağızlarını dağılsınlar diye sağa sola.