Bir İbadetin Aynası

Siz bu yazıyı ne zaman okursunuz bilmiyorum ama yarın ramazanın ilk günü. Ne yazacağımı düşünürken aklıma ilk bu geldi. Ramazan da tıpkı bütün diğer zamanlar gibi eskileri aradığımız bir zaman dilimi. Yazın ortasında sıcağın altında on yedi saatleri devirdiğimiz ve pandemiden önce kalabalık mahalle iftarlarıyla yemekten sonra dondurmaya gitmeleriyle geçirirdik ramazanı. İlk defa hem bu kadar soğukta geçereceğim sanırım ramazanı.

Bu dünyada keşke eşit koşullarda yaşasak değil mi? Kimisi para içersinde yüzerken bir diğerinin suya muhtaç kalmasa mesela. Ama hayat böyle bir yer. Herkesin kendi sınavı farklı yerlerden sorulur. Kimi zenginlikle ve varlıkla sınanır, kimi de yoksullukla. On bir ay bu süreç böyle devam eder. Ta ki o ay geldiğine dek. Ramazan, klasik tabiriyle tokun açın halini anlama ve paylaşma zamanıdır. Bir bardak suya, bir dilim ekmeğe ve burun kıvırdığın o yemeklere muhtaç kaldığın zamanıdır. Şükretmenin ve kıymetini bilmenin de zamandır ramazan. Ve zaten sonunda da kurbanlar kesilir ve paylaşılır insanlarla. Bir ibadet ve daha fazlasıdır zamandan. İnsanın hayatla yüzleşmesidir. Çünkü çoğu zaman insan kendi hayatının telaşında dünyayı unutur aslında. Kendi dertleri dünyanın en büyük dertleri haline gelir. Tırnağının kırılması bile büyür gözünde. Oysa dünyanın her yerinde yoksullukla ve daha da kötüsü "yok"lukla sınan milyonlarca insan var. Çalışıp çabalamaktan öte, yok orada. Yoktan ötesi var mı? Yok işte. Suya muhtaç kalanlar var dünyanın bir yerlerinde ve işte biz de hayatın bu telaşında kendi derdimizi dünyanın sonu sanabiliyoruz.

Eski zamanlar, o eski duygular özleniyor kimi zaman. Ramazanın vakti değişse de ramazanın derdi hep aynı, anlaman gereken duygu da ve hatta dertler de aynı. Ramazanın zamanı değişse de sana hatırlatmak istedikleri değişmez. Bu ramazana da başlamadan tıpkı yazın sıcağında aç susuz kalanları anladığımız gibi, kışın ortasında da aç kalanları da anlamak gerekir. Çünkü ramazan bir ibadetten fazla bir insani yüzleşmedir, tabi unutmayana.