Cümle

Tüm mutsuzluklarımın nedeni, bugünü yaşamam

Bugün olmasa ne geçmiş olacak, ne gelecek

Ve zamandan yoksun kalsam eğer var olmayacağım artık

Yaşadığımı unuttuğum bir geçmişle karşılaştım geçenlerde

Tek bir ses, tek bir cümle…

Varlığı yokluğa karışan birkaç insan var şimdi karşımda

Ağzımızdan çıkan “ben” sözcüğü

Ne kadar büyülü, ne kadar olağanüstü

Bir o kadar fazla bu dünyaya

Seni hatırladığım tek bir an gibi

Beni yaralayan şeylerin beni ne şekilde yaraladığını göremediğim için hiçbir şeye kızamıyorum

Ama içimde bir şeyler kırık

Kırgınlığıma acıyorum

Kendime acıyarak iyi biri olduğumu düşleyip rahatlıyorum

Dünyanın en iyi insanı diye bir şey yok

Herkes yalnızca kötünün iyisi

Vasat halimle durabildiğim kadar dik duruyorum

Yüreğin hassas diyen kimseye kulak asmıyorum

Hayattayken yaşamayı unutan bir ahmağım

Bana anlatılan masallardan hiçbir ders çıkarmadım

Sevdiklerim varlığımdan rahatsızmış gibi hissediyorum

Herkese fazlalığım

Her seferinde farklı gülüyorum, farklı ağlıyorum, farklı kızıyorum

Fakat nasılsa aynı tüm duygularım