Nirvana'nın En Rahatsız Edici Şarkısı

Nirvana’nın tüm karanlık şarkıları arasında en rahatsız edici olanı Polly. Nevermind albümünün altıncı şarkısı, sessiz ve akustik bir şarkı. Konusu da tecavüze uğrayıp öldürülen bir kız. Altından kalması zor bir konu, ancak bu şarkı ile daha da zorlaşıyor çünkü tecavüzcünün perspektifinden anlatılıyor. Sonra öğreniyoruz ki daha bile zorlaşıyor, çünkü gerçek hayattaki olaylardan ilham alıyor. 1987’de benzer bir suçtan salıverilmiş olan Gerald Friend konser çıkışında 14 yaşında bir kızı kaçırdı ve mobil evinde hapsetti. Şarkıda anlatılan detaylar o kadar rahatsız edici ve can sıkıcı ki ilk tepkimiz şarkıyı dinlemeyi bırakmayı istemek. Şiddet ile yüzleştiğimizde ondan kaçmak veya görmezden gelmeye çalışmak her zaman daha kolay. Ancak Kurt Cobain buna dayanamamış olmalı ki 1991 yılında bu şarkıyı besteliyor.

Müziğinde sık sık kendi endişe ve korkularından bahsetmenin yanı sıra Cobain kadına karşı şiddete karşı açıklamalarda bulunan bir feministti. Görüşleri doğası gereği politik olsa da dehası sanatsaldı. Bir sanatçının yapabilecekleri elbette bir aktivist veya politikacıdan farklıdır. Sanat, özellikle müzik bizleri duygusal olarak etkiler. Tabiri caizse bam teline dokunur, dolayısıyla da empati duygumuzu güçlendirir. Muhtemelen o nedenle Polly’nin perspektifi bizler için o kadar şok edici.

Şarkının müzikal sadeliğine de dikkat çekilmeli çünkü etkileyiciğinde bu sadelik de bir o kadar rol oynuyor. Aynı akor dizisi ile ilerleyen Polly daha çıplak olamazdı. Şarkının nakaratı ile beraber giren bas grubun diğer şarkılarından çok daha hafif, Cobain yüksek notalarda kendisi harmoni sağlıyor. Vurgulanması gereken başla bir nokta da şarkıda neredeyse hiç bateri kullanılmaması. Kısacası Polly yalnızca Cobain ve gitarından oluşuyor, yumuşak bir melodi ve vokal. Bu sadeliğin oluşturduğu etki ise içtenlik ve sahicilik. Cobain’in şarkı sırasında bir rehin dükkanından 30 dolara satın aldığı bir gitarı çalıyor olması da şarkının atmosferine katlı sağlıyor. Gitardan notalar zar zor çıkıyor ve çıkarabildiklerinde de tellerin cızırdaması duyuluyor. Sonuç olarak şarkıda var olabilecek her türlü cila yok oluyor, dinleyici ile müzisyen arasındaki çizgi tamamen siliniyor. Başka bir deyişle Cobain sanki zihinlerimizin içinde yaratıyor müziğini. Bu ulaşım ile Cobain’in seçiminin şarkının tecavüzcünün bakış açısından yazmayı seçmesi oldukça ilginç. Dinleyiciler de bu kötü adamın zihninde düşüncelerine mazur kalıyor.

Her dizede neler olduğunu anlatırken sesinde bir umursamazlık duyulabiliyor ki bu herhangi bir duygu olmamasından daha da korkutucu hissettiriyor. Cobain’in sesi uzak, ancak büyüleyici. Şarkı boyunca sözlerin ve sözlerin ortaya çıkardıklarının önemini azımsıyor fakat buna kanmayın. Cobain’in günlüklerinde şarkı yazımında kelime oyunları ve kullanılan dile gösterdiği önem ortaya çıkıyor. Polly’nin nakaratı düşünce akışının kaotik yanlarının aktarmak için imge parçacıklarından yararlanıyor. Şarkı sözlerinde istekleri, pişmanlıkları, yardım çığlıklarını, zalimliği ve daha birçok duygu ve düşünceyi yüzeye çıkma savaşı verirken görebilirsiniz. Suçlunun zihin akışından ilerlerken yalnızca müziğin başarabildiği bir şekilde içinde boğulduğumuzu hissediyoruz. Cobain bizi kötülük ile duygusal bağ kurmaya zorlayarak bu canilik ve şiddetten kaçınmamızı durdurmaya çalışıyor. O şiddeti dinleyici ile bağdaştırıyor. Son derece can sıkıcı bir tecrübe elde ediyoruz şarkının sonunda, fakat aynı zamanda motivasyon sağlıyor. Cobain’in kendi deyişiyle cinsel şiddet ile savaşan örgütlerin problemi kadınlara nasıl kendilerini korumaları gerektiğini öğretmeye çalışmaları. Halbuki asıl gerekli olan erkeklere cinsel şiddet uygulamamaları gerektiğinin öğretilmesi. Cobain de tam da bunu yapmaya çalışıyor.