Bana kalan tortu

Hala kendi ölçülerimde zorluyorum hayatı

Hala denizin ne kadar büyük ve derin olduğunun farkında değilim

Güneşin vücuduma yansıyan ışıklarının parıltısına,

Sıcaklığının gözlerimin içinde ki gezintisine şahit değilim

Sırf hayatın içinde akmaktan korktuğum için her şey

Şelaleler o yüzden hala korkutuyor beni

Karaya basmam gereken her an,

Boşlukta süzülmeye devam edebilmek için elimden ne geliyorsa yapıyorum hala

Yeter ki hissetmeyeyim diye -ayaklarımın yere değdiğinde zangır zangır titremesini-

Çekiştirilerek geçen hayatıma yön veremiyorum

Sürekli kendimi bir yerlere çekiştiriyorum

Belki bir yerde kendimle karşılaşır da denk düşerim diye

Aranmaktan öteye geçemiyorum

Ne zamandı bilmiyorum, olanlardan bana kalan tortu

Beni olduğum yere çakan ve fırtına kopartıp beni benden kopartan o tortu

Şimdi sabah akşam beni bana sorduruyor

Acının merkezinden geçtiğim her an, her şey bir daha kanıyor

Dönence aleyhime işliyor

Son durağı yok bu kısır döngünün

Kaç gecenin karanlığıdır bu üstüme çöken

Kaç gecenin dölüdür bu üstüme örtülen avaz avaz sessizlik

kalbim, bul kendini

En son bıraktığın o yere dön ve topla kendini

Daha fazla parçalanacak bir parça yok, ortada senden yana hiçbir şey yok artık

Kanatlarını kırdın ve ordan geliyorsun

Kendi doğumunu kendin gerçekleştir tekrardan

Kendimi bir kez yitirdim, sonsuza kadar belki