Ben Küçükken

Komik biriydim. Ortanca dayım parmağı beni işaret ederken, "Bakın şimdi nasıl da ağlayacak." derdi. Herkes bana gülerdi. Bundandır, hayatım boyunca gülünmeyecek biri olmak için çok çabaladım.

Bu aleni aşağılama her seferinde gururuma dokunduğundan, o baskıyı kaldıramaz her seferinde ağlardım. Kendime verdiğim bu sefer dayanacağım sözü bir işe yaramazdı. Sanırım hiçbir zaman iradeli biri olamadım.

Yarı anasız yarı babasız olan bir çocuk olmama atarım böyle eksik taraflarımın suçunu. Tam anam tam babam olsa, kim bilir nasıl bir kadın olurdum bugün?

Ortanca dayım iyi adamdır, dayılarımın içinde en iyisidir, yine de bu anılardan dolayı ona hep biraz öfkeliyim. Arada bu hikayeyi anlatır yine ve o zamanlarda olduğu gibi bana bakarak gülerler.

Merhaba, o zamanlar bunu bilmiyordum, siz hala bilmiyorsunuz ancak buna duygusal şiddet derler dayı. Hedef gösterme derler. Bir çocuğun özgüvenini kırmak derler.

Ve,

Ben bunu bugüne kadar kimseye yapmadım.

Yapmam.

İşte bu yüzden hepinize aşk olsun.

Bakıyorum, ailemde güvenecek tek erkek yok. Anlattığım dayım en iyisi işte ve yaptığına bakın. Bundandır hayatımda da tek bir erkek yok. Kendimde sevmeye değer bir şeyler araken kitaplara düştü yolum, kitaplar hayattan daha az korkutucudur ancak beni en çok onlar değiştirdi. Okuduklarım bana yeni dünyalar gösterdi, yozlaşmış ailem hayatın kendisi değildi, yeni beklentiler ve standartlar verdi kitaplaar bana. Ve, merhaba, ben o standartların altında yalnızlığımla baş başa kaldım.

Yine de yalnızlığımı kör bıçaktan beter aşklara hayatımın hiçbir anında değişmedim.

Ve, izninizle, insanın yarasından ve sağlam sevmekten anlamayan tüm erkekleri kınıyorum.

Şiddetle falan da değil.

Buna gücüm yok.

Ben son senelerde her şeyi boş verdim. Belli olmuyor olabilir.

Kalbimdeki kırıklara bakıyorum, neredeyse hepsinde bir erkeğin ismi yazıyor. Ailemden erkeklerin kırdığı yerler fay kırıkları gibi uzanıyor tüm ruhumda. Unutmak da düzeltmek de mümkün olmuyor.

Onun yerine kelimelerle oynuyorum. Acizliğimi bağışlayın, kendimi bildim bileli ya okuyor ya yazıyorum. Kelimelere sığınıyorum. Ne kadar kazandın yazmaktan derseniz, tam yüz otuz altı lira. O paralara dokunmadan bakiyemin içinde bir yerde kaybolup gittiler, aldığım bir eğitimin yüz otuz altı lirasını kelimelerle karşıladığım için kendimle gurur duymalıyımdır belki.

Ne diyordum?

Kalbimdeki kırıklar. Fay hatları. Ailemdeki erkekler.

Birinin adı Büyükbaba. Onu geçtiğimiz ay toprağa verdik. Bana ben daha on beş yaşına gelmeden önce ağzıma burada alamayacağım bir şey demişti. Yemin ederim elime erkek eli değmemişti. Çok ağlamıştım yediğim hakaretlere. Yine de öldüğü gün ona Allah'tan rahmet diledim.

Bir okul çıkışında elmalı yeşil silgim çalındı diye sümüğüm ağzıma doğru akarak eve geldiğimde beni kapıda karşılayıp, çantamı bile çıkarmadan elimden tutup bakkala götürmen, çalınan elmalı yeşil silgimin aynısından alman sana dilediğim rahmetin sebebidir büyükbaba. Bana aldığın tüm silgiler ve kalemler için sana teşekkür ederim. Umarım gittiğin yerde gözlerin nefret ve öfkeyle bakmıyordur etrafındakilere.

Seni sevmemin önündeki en büyük engel gözlerinden bir an olsun ayrılmayan nefretti. Keşke sağlıklı olduğun tüm günlerde bana ve ailemize sevgiyle bakmış olsaydın. Keşke beynin kendini yok edecek kadar büyük bir acının içinde olmasaydı.

Yine de biliyorsun, bunların hiçbiri benim suçum değildi.

Ben senin bana karşı işlediklerini hala unutmakta zorlanıyorum.

Keşke aşkı benim çocuk zihnime yasaklamasaydın. Şimdi ben, onu yirmilerimin ortasındaki aklımla bile anlayamıyorum. Bak, bu senin suçlarından biri işte.

Sevmek suç değil büyükbaba. Keşke bunu sen de bilseydin. Bunu bilip, sen de sevseydin. Babama da öğretseydin. O zaman onun hakkında hiçbir şey yazmayacak olmazdım ben. Ben onun hakkında tek kelime yazmayacağım. Çünkü onu çoktan gömdüm ben.

Seni bilmem ama o benim sevgimi artık hiç hak etmiyor.

Kara bir dede.

Sevilmeyecek biri.

Ailemdeki son erkek, kardeşim. Dilerim sizin suçlarınız onun önüne dizilmez. Dilerim o size hiç benzemez.