Benim Hikayem 2

Kapanmayacak bir yarayla dönmüştük işte Maraş'a. Maraş her zamankinden oldukça farklıydı ama enkazlardan değil, her zaman annemgille geldiğim Maraş'a bu sefer kimsesiz olarak gelmiştim, ondandı bu farklılık. Her sene heyecanla geldiğim Maraş, artık bana annemle babamı yitirdiğimi ve beni zor günlerin beklediğini hatırlatıyordu. Bu yüzdendir ki hala alışamadım bu şehre. Depremden sonra hayatımda gerçekleşen belki de en önemli değişiklik abimle ilişkimizdi. Önceden, genelde anlaşamayan abi kız kardeşken şimdi bu yaşadıklarımızdan sonra yarım kalan yerlerimizden birleşip bir bütün olmaya çalışan iki yarım parçaydık. O kadar hızlı kenetlenip ayağa kalktık ki ikimizde tahmin edemezdik bu kadarını başarabileceğimizi. İkimizde ailemizin birbirimiz olduğunu biliyor, birbirimize destek oluyorduk. Tek fark o, olaylardan sonra fazla korumacı bir biçimde yaklaşırken ben ona sevgiyle yaklaşıyordum çünkü biliyordum ki ancak sevgiyle iyileşebilir insan. Abimle bu dönemin bizi hedeflerimiz konusunda yıldırmasına asla izin vermedik bir düştüğümüzde iki kalktık, yapmamız gereken şeyleri artık yapmak zorunda olduğumuzu fark ettik çünkü artık bir ailemiz yoktu, tıpkı ailemizin bize öğrettiği ve bizden beklediği gibi kendi ayaklarımızın üzerinde durup kendimize iyi bir gelecek inşa edecektik, kendimiz için olmasa bile bunu anne babamıza borçluyduk. Tabi ki bunları tek başımıza başarmadık, bizim yolumuzu kolaylaştıran bize hep destek olan bizi seven yakınlarımız sayesinde bu başarımız. Bu süreçte öğrendiğim şeylerden biri de kötü bir dönemden geçiyorsanız insanlar siz hiç çaba göstermeden gerçek kişiliklerini ortaya koyacaklardır. Bu dönem de hiç mi kötü insanlara denk gelmedik ? Tabi ki geldik. İyi insanlar olduğu gibi kötü insanlarda her yerde ve onlardan kaçış yok ne yazık ki ama şuan burda o insanlardan bahsedilmeyecek çünkü bu yazı abimle benim başarımı yazacak. İnsanoğlunun belki de en güçlü özelliklerinden biri de yaşadığı her olaya her duruma zamanla alışabilme ve uyum gösterme özelliğidir. Siz alışmak istemeseniz bile bir bakmışsınız atlatamam dediğiniz şeyler sizin normaliniz olmuş, kabullenmişsiniz. Zaten bazı olaylar karşısında hayatta kalabilmek için üstün bir kabullenme davranışı göstermeniz gerekir aksi takdirde savaşmaya kalkarsanız hayat denilen bu atmosferde tutunmanız imkansız olur. Bizim de abimle yaptığımız şey bundan ibaretti. Biz yaşadıklarımızla savaşmak yerine hayata tutunmayı seçtik. Yani, zoru başarmayı seçtik...