Bilimin Duygulardan Arınmışlığını Seviyorum

Artık, öğüt veren kişisel gelişim kitapları, çat çat tokat gibi yüze vurmayı marifet sanan ve bunu bilimsel verilerle süsleyen içerikler revaçta, farkındayım. Son okuduğum, çok severek ve hayranlıkla takip ettiğim bir psikoterapist ve aynı zamanda entelektüel olan Alper Hasanoğlu’nun Bir Terapistin Arka Bahçesi adlı kitabında sayfalar arasında süzülerek, konuyla ilgili düşünceleri olabildiğince derli ve yalın anlatımdan sonra kendi fikirlerini de cesaretle ortaya koymasını okurken, bu yüze vurma olaylarından ne kadar sıkıldığımı ve sayfalar arasında süzülmeyi ne kadar özlediğimi fark ettim. Bazı irdelediği konuların sonundaysa sadece güzel sorular sorarak yetiniyor, bize ne yapmamız gerektiğini söylemiyor. 

Söylüyorsa da, bunun bilimsel olmadığını illa belirtiyor. Doğru ya bizim hayat şartlarımızı, isteklerimizi, kimliğimizi ele alarak karar vermemizi istiyor bizden, belki de tıpkı danışanlarına yaptığı gibi. Bilimsellikteki bu yalınlığı ve tek bir doğru olmadığını hissettiren duyguyu seviyorum, kendi düşüncelerini sorgulanmaz bir fact gibi sunanların aksine. Tarihte bu konu hakkında yazılmış önemli kaynaklarda konuyla bağlantılı şöyle şöyle yazılar yazılmış; X kişisi bunu demiş ama Y kişisinin antitezi bunu böyle ele alıyor ve buna şu açılardan karşı çıkıyor, peki bu konu hakkındaki tavrımız nasıl olmalı gibi ilerlemiş ve ihtiyaçlarımıza, benliğimize göre cevaplar da verebileceğimizi, o şekilde davranabileceğimizi ve bunun da normal olabileceğini, istisnaları da yer yer kucaklayarak çok bütüncül ve akıcı bir eser ortaya koymuş. Eğer psikolojiye, psikanalize aşk, göç, can sıkıntısı gibi tamamen insani duygu ve durumlarla bağdaştırılmış ve çok farklı bilgilerle karşılaşacağınız ya da bazı satırlarda yer yer kendinizi daha iyi anlayacağınız, veyahut bazı anlamlandıramadığınız, ifade edemediğiniz duygu ve düşünceleri farkındalıkla şaşırarak anlayacağınız bir şeyler tüketmek isterseniz kesinlikle önereceğim bir kitaptır özetle. Şimdiden iyi okumalar dilerim :)