Bir Kuyunun Dibi

Kaybolmuş hissinin ortak paydası.

Eskiden her gün yataktan kalktığımda bugün neden kalktığımı düşünürdüm. Bu bazen pozitif olabilmek için bazen de karamsar bir taraftan, bastıramadığım düşüncelerden kaynaklıydı. Ama düşünürdüm. Dünü, bugünü, yarını... Yakın bir zamanda artık hiç düşünmediğimi fark ettim. Artık sadece kalkmam gerektiği için kalkıyor; günler, haftalar birbirine karışıyordu. Bugünü dünden ayırabilmek için küçük ayrıntıları sorguluyordum. Tabii ki bu kadar rutin hafızamı da zayıflattığından günlerin arasında daha da kayboldum.

Yarını düşünmek zaten ihtimal bile değildi. Gelecekle ilgili hayal kurmayı, umut etmeyi bugünü bu kadar sisli yaşarken düşünemiyordum bile. Ne zaman değiştim, ne zaman değişmek zorunda kaldım bilmiyorum. Sanırım yetişkin olmaya başlamanın getirisi olduğunu düşünüp paniklememek için üstünü kapattım ve sadece hayatta kalmaya devam ettim. 

Bir an durup fark etmeye başladığımda eskiden kurduğum hayallere hiç de yakın olmadığım düşüncesi kocaman bir gerçek olarak karşımdaydı. Herkes bana otuzlu yaşlara geldiğimde artık kimliğimin oturmuş olacağını söylerdi. Bu kimliğin benim olmasından çok korktum. Hazır olmadığım için geçen her dakikada daha da kaygılandım. Sanki metroyu kaçıracağım için telaşla hangi yöne gitmem gerektiğini bilmeden koşturuyor ve koşarken ters yöne gittiğimden endişelendiğim için sürekli etrafımda bir yön tabelası arıyordum. 

Bu kadar kaybolmuş, ne yapacağımı bilemez haldeyken bir an durup da yaşadığım için mutlu olmak yapabileceğim bir şey değildi. Ben de mutsuz oldum. Her gün biraz daha... Sonra yazmaya başladım. Bütün kaygılarımı, korkularımı, mutsuzluklarımı yazdım. Kendimle konuşmak iyi geldikçe bu sefer içimi biraz daha çevreme döktüm. Başkalarıyla paylaştıkça öğrendim ki herkes böyle hissediyor ve herkes bu histen kaçıyor. Bu tam da bende bir sorun olduğunu düşündüğüm zamanda ilaç gibi geldi. Sanki bir doktor raporuma "normaldir" yazmış gibi hissettirdi. Beynim rahatladı, ben de rahatladım.

Bu bir motivasyon yazısı değil; sadece siz de benim gibi hissediyorsanız bilin ki yalnız değilsiniz. Endişelerinizi çevrenize anlatmaktan, hatta kendinize açmaktan, belki de terapiye başlamaktan korkmayın. Kaygı duymakta sorun yok ama kaçarsanız kazanamazsınız. Ve kaybettiğiniz şey kendiniz olur.