Bir Pencere: Mutlu Olma Çabası

Artık hiçbir şey bizi mutlu edemiyor. Aldığımız eşyalar, kıyafetler, makyaj malzemeleri, oyunlar, gezdiğimiz yerler, yediğimiz yemekler, içtiğimiz içecekler örnek olarak ne sayarsak eski duyguyu hissettirmiyor. Sanki hepsi sıradanlaşmış, o içimizdeki kelebek hissini canlandırmıyor. Hedeflediğimiz ve bunun için canla başla çabaladığımız birçok başarı bile tatmin etmiyor. Zaman sanki çoğu duygumuzuda köreltiyor ya da insanlar bu duyguları köreltmek istiyor. Kim bilir belkide çoğu kişi kendi içinde karanlık bir evrende yaşıyor. Kendini hiçbir şeye layık göremiyor, devamlı depresif hareket ediyor. Size sorarım ne zamana kadar böyle devam edecek? Ne zamana kadar kendimizi başarılı bulamayacağız? Ne zamana kadar mutluluk kavramını yok sayacağız?

Çok fazla soru sorabiliriz aslında bu konu ile ilgili. Ama bana sorarsanız mutluluğun varlığına inanmak için önce kendimizi sevmeliyiz. Aynaya baktığımızdaki kişiyle gurur duymalıyız. Ona devamlı güçlü olduğunu, elinden gelenin en iyisi için her zaman çabalayacağını söylemeliyiz. Söylemeliyiz ki farkına varalım, söyleyelim ki kendimizi dibe çekmeyelim. Bunlar dışında tabiki her zaman mutlu olamayız. Kabul bazende iki yönlü bakılmalı. İyisinide, kötüsünüde benimsemeliyiz. Sadece iyiyi benimsemek hayata toz pembe ile bakmaya, sadece kötü yönle bakmak ise karanlık bir yola teşvik eder. Her duygunun hayatımızda bir yeri, görevi ve işlevi olsa da en çok mutluluk hakkında konuşuyor ve en çok mutlu hissetmek istiyoruz. Bu durum, mutsuz olduğumuz zamanlarda kendimizi mutlu hissetmeye zorlamamıza ya da çevremizdeki insanlar tarafından mutsuz hissettiğimiz için yargılanmamıza sebep olabiliyor. Oysa, mutlu hissetmemek de mutlu hissetmek kadar normal...

Epiküryen felsefeye göre mutlu olmanın temel koşullarından biri ‘dost edinme yetisi- dostların olması’dır.’Yanında bir dostu olmadan yemek yemek sadece aslanlar ve kurtlara özgüdür, insan yalnız kalmamalıdır’ der .

Bir diğer önemli mutluluk kaynağı, ruhen, fikren ve bedenen özgür olmaktır, istemediğimiz işler yapmak, sevmediğimiz veya inanmadığımız bir kişi için veya bir amaç uğruna çalışmak hep kronik mutsuzluk kaynaklarıdır.Gündelik hayatın kavgaları ve politika , Epiküyen felsefeya göre uzak durulması en zaruri olan şeylerdir.

İnsanın hayatta varoluşu ve üzerinde uğraşıp emek harcamadan, hayatın kendi başına anlam verilmesi zor bir kavram olması, insanı devamlı iç huzursuzluğuna iter, ve bu durum varoluşsal gerginliğimizin temel sebeplerinden biridir, bu durumu aşmak ancak daha çok okumak, hayat üzerine ve bizim hayatımıza katacağımız anlam üzerinde kendimizle ve dostlarımızla durmadan fikir alışverişi yapmakla belki biraz mümkün olur. Düşünmek huzursuzluğu azaltır. Boş, amaçsız ve umarsız yaşamak da kronik bir mutsuzluk sebebidir.

Bunlar dışında sahte mutluluk konusuna da değinebilirim aslında. Mutluymuş gibi görünmek, yüzünde sahte gülücük barındırmak, olayları umursamıyor gibi görünüp içten içe umursamak ve bunu içinde çözmeye çalışmak. Belkide sorun budur. Duygularımızı yaşayamamak. Mış gibi yapmaktansa, kendimizi kötü hissediyorsak öyle davranmak. Sınırlarını aşmak, daha da detaya inersek duygularını paylaşmak. İnsanız tabi gardımızı indirmek bizi güçsüz yapacak diye düşünmemeliyiz. Duygularını paylaşmak bunu benimsek bile mutluluğa bir adım atmak olacak.

Kısaca toparlamak gerekirse, hayat her zaman görüldüğü gibi pespembe değil ama hayatı istediğiniz gibi renklendirmek sizin elinizde. Kendi varlığınıza inanın ve değer verin. Siz kendinizi önemsediğiniz de her şey daha güzel olacak. Mutlu olmak o duyguyu hissetmek sizi daha iyi hissettirecek. Altını çiziyorum mutlu olmak, mutlu olmaya kendi zorlamak değil. Kendimizi mutlu olmaya zorlamak, bizi mutsuzluğa götüren esas yol olabilİr bu bizi çıkmaza sokabilir. Önemli olan doğal akışında bunu yaşamak...

https://www.ipe.com.tr/tr/icerik/39/neden-daha-mutlu-olamiyorum-

https://www.yakiniliskiler.com/1323-Her-Zaman-Mutlu-Olmak-Zorunda-De%C4%9Filiz-

"Fotoğraflar Pinterestten alıntılanmıştır."