Haykırmak İstediklerimiz

Sizin de böyle, çok şey söylemek isteyip sonrada vazgeçtiğiniz oldu mu? Eminim bunu okurken beni anlayacaksınızdır. Bu his, öyle boğucudur ki, yine de bilirsiniz; ne kadar anlatsanız da karşınızdaki asla sizin duygularınızı hissetmeyecek ve duymayacaktır.

Kişi öyle yorgun olur ki, başarılarına ve iyi şeylere bile sevinemeyecek kadar yorgun hisseder. Uçsuz bucaksız dar bir kuyu içerisinde gibi hisseder ama bilir ki yeniden iyi hissedecektir. Zaten hep böyle olmaz mı? İlk, acıdan kıvranır, sonra yeniden mutlu oluruz. Yaşam, bir iniş çıkış veya döngü gibidir. Acıdan kıvrandığımız ya da çok yorulduğumuz zaman duygularımızı anlatamayacak kadar yorgun ve çaresiz hissederiz. Haykırmak isteriz, olan her şeyi. Ya bütün iyi ve kötü şeylerin içimizden adeta hırçın bir dere gibi akmasına izin veririz ya da içimize hapsederiz. Hislerimizin içimizden adeta hırçın bir dere gibi akmasına izin verdiğimizde ya onların anlamayacağının farkındalığına yavaşça varırız ve vazgeçer kendimize hapsoluruz ya da anlayacak birini bulacağımıza dair umut beslemeye devam ederiz.

Haykırmak istediklerimiz, çevremizdeki kişilerin basit ve yüzeysel algılarına denk gelmeyebilir bazen. Her bireyin yaşadığı duygular ve hisler, kendi iç evreninde bir özgürlük arayışıdır diyebiliriz ama bu özgürlüğün değerini anlayan kaç kişi vardır ki? İnsanlar, bazen haykırmak istediklerimizi anlamaktan uzak olabilir. Duygularımızı doğru ifade etmek için kelimelere ihtiyaç duyarız; ama kelimeler yetersiz kaldığında, anlaşılmamanın karanlığı daha da derinleşmeye başlar. Sonuç olarak, bu yorgunluk ve anlaşılmama hali, duygularımızı daha da yoğun bir şekilde yaşamamıza neden olur. Belki de bu duyguların yoğunluğunu anlamak, kendimizi yeniden inşa etme sürecinin bir parçasıdır.

İçsel mücadelerimizde kaybolduğumuzda, kendimizi yeniden bulmak için bir umut ışığı ararız ve belki de en büyük anlam, bu karanlıkların içindeki umutları keşfetmekte ve tekrar ışığa ulaşmakta yatmaktadır, bilemeyiz.