İnsanlar

İnsanlarla anlaşmakta çok zorlanıyorum, özellikle yurt dışına gidip geldikten sonra bu konuda daha da zorlanmaya başladım. Hala adapte olamamamın yanında bir de insanların aşırı değişmesi ve görgü kurallarının tamamen kaybolmasıyla rotasız kaldım.

Nasıl anlaşacağımı bilmiyorum, ne yapsam olmuyor. Yakın davransam da sorun, uzak davransam da sorun oluyor. Orta yolu bulamıyorum. Yakın gördüklerimle aslında yakın değilmişiz, onu farkediyorum. Elimden geleni yapsam da her zaman bir şeyler de sorun çıkıyor. Gösterdiğim çabanın karşılığını almaktan vazgeçeli çok oldu ama en azından bir noktaya kadar yakın olmamız ve onların da çabalaması gerekmez mi? Gittiğim bir sürü yer var ama hiç bir yere ait değilim. Gittiğim her yerde yapayalnızım. Ne kadar sosyal, konuşkan, zeki, güzel veya iyi olduğumun bir anlamı yok. Çabalamamın da bir anlamı yok. Yaptığım her şey diğerleri için hep altında art niyet aranacak bir şey olacak.

Her zaman olmaktan korktuğum kişiye dönüştüm. Coco Chanel, hayatın kendini bulmak değil kendini yaratmak olduğunu söylemişti. Ama bunun için de gücüm yok. Odamdan çıkacak motivasyonu yavaş yavaş kaybediyorum yine. Daha ne yapmam gerek? Daha ne yapabilirim? Elimden gelen bu.

Bir süre devam etmeye çalışacağım, kimseyle kesişmeden sakince yaşamayı deneyeceğim. Sorunlar beni sürekli bulsa da.