Siyah, Beyaz, Gri

Bu hayatta her zaman keskin ayrımlar olmuştur, bir şey siyah ise siyah, beyaz ise beyazdır gibi. Bir şey güzel ise diğeri çirkindir. Bir insan kötü ise kötüdür, iyi ise iyidir. İşte en büyük ön yargılarımızı da bu kalıplar ve keskin ayrımlar oluşturur.

Keşke hayatımızda her şey bu kadar basit olsaydı ancak böyle bir basitlik beklemek ayıp olur. Hayat bundan çok daha karmaşıktır ve onu güzel yapan da bu karmaşıklığıdır. İnsanlar, bu karmaşıklıktan korkup kendilerine daha basit kalıplar kurmuştur. Kötü bir olay yaşandı ve bu üzücüdür. İyi bir olay yaşandı ve bu bizi mutlu etmelidir. Kimse dikkat etmez bu iyi ve kötü arasındaki ince çizgiye, kimse dikkat etmez mutluluk ile üzüntü arasındaki o mayhoş burukluk hissine. Kötü dediğimiz insanın hayatında olup biteni ve yürüdüğü yolları asla bilemeyiz, neler yaşadığına ve neleri aşmak zorunda olduğuna dair zerre bir fikrimiz olmaz çoğu zaman. Kötü birisi o, şöyle şöyle yaptı der ve geçer gideriz yanından. Kimse de düşünmez neden böyle bir şey yaptı diye.

hiçbir zaman siyah ve beyaz arasındaki o gri bölgeye dikkat etmeyiz. Her zaman ikisinden birine odaklanmaya programlanmışız çünkü. Siyahtan da beyazdan da daha güzeldir oysaki gri. Siyahtan da beyazdan da izler buluruz içinde. Tıpkı biz insanlar gibi. İyiyi de kötüyü de, çirkini de güzeli de, sevinci de üzüntüyü de küçücük bedenlerimizde yaşar yaşlanır gideriz. Siyahımız da olur bizim beyazımız da. Griyizdir çünkü özümüzde. Kimsenin sizi, duygularınızı ve düşüncelerinizi belli bir kalıba sokmasına izin vermeyin.

Ne de olsa acı, dünyanın en güzel hissidir uzun zamandır içinde boşluk hisseden birisi için. Ağlamak, dünyanın en rahatlatıcı faaliyetidir uzun zamandır içinde fırtınalar kopmasına rağmen tek bir damla gözyaşı dökemeyen birisi için. Ayrılık ve ölüm, dünyada başına gelen en iyi olaydır karşısındaki kişinin değerini yanındayken bilemeyen için.

Siyah ve beyaz önyargıları oluşturur içimizde. Gri ise hayatı ve yaşamayı öğretir bize.